TRAVELS AROUND THE GLOBE

Om 9.35 Uhr met PacificBlue naar Port Vila op Vanuatu gevlogen. We zijn er in 2,5 uur. Hier is het al 14.00 uur. De landing was spectaculair, daar het vliegtuig bijna de toppen van de bomen raakte. We worden opgehaald door een busje en naar de ferry in Port Vila gebracht die ons in het Iririki Resort aflevert. Ingecheckt. We vinden ons huisje niet goed genoeg: een oude koelkast en een oeroude airco, die beiden niet funktioneren. Na een urenlang durende discussie, krijgen we een ander huisje direkt over het water, een zogenaamd waterfront fare ( wat we oorspronkelijk wilden, maar die allemaal vol geboekt waren) en maar voor 1 nacht. Daarna zouden ze ons een andere "fare" geven, waar nog snel een nieuwe airco ingebouwd moet worden.

Om 8 uur te voet 5 uur lang de omgeving ontdekt. Dan hebben we een minibus aangehouden en wilden naar het Cultural Centre. Dit wil zeggen: men houdt een Mini-Bus aan ( men erkent ze aan een B op hun autonummer) en men zegt hun waar je heen wilt. Meestal is hij hiermee akkoord en men mag instappen. Idereeen wordt op zijn beurt afgeleverd op het adres wat men voorheen gezegd heeft. De rit kost altijd 100 Vatu per persoon . Men zit erg dicht op elkaar en men beleeft het leven van de bewoners intens. Alles wordt meegenomen, bijv. eten, planten, kippen, benzinetanks etc. Op deze manier reden we door achterbuurten met een verschrikkelijke armoe, vies en een immense troep, daarna naar de luchthaven en als laatste naar het culturele musuem. Hier leerden we veel over de verschillende kulturen van de vele verscheidene stammen, die op 82 eilandjes leven en hun ritualen tot vandaag op de dag uitvoeren. In het oerwoud zijn er nog inwoners, die nog nooit een blanke gezien hebben. Op de foto´s hier beneden ziet men verscheidene zeesterren die we vanaf een brug zagen bij een lagune. Jammer dat de foto´s hier zo klein zijn, maar dat ligt aan de ladetijd van de website. Grote foto´s duren te lang om ze op het internet te zetten.

Om 8 uur worden we opgehaald bij onze Ferry van Avis en om 8.30 Uur hebben we honderd papieren getekend dat wij vioor ieder krasje, waterschade etc. verantwoordelijk zijn. Voor de prijs die we voor 2 dagen medium size auto betalen, kun je ergens anders een hele week een grote auto huren, maar desondanks zijn we blij dat we er een hebben. Eigenlijk willen we liever een four wheel drive, maar de verhuurder vindt dit niet nodig. Naderhand toen we onderweg waren, hebben we de hele dag op hem gevloekt, want de weg was ZOOOO slecht, dat het een wonder was, dat we weer in Port Vila aangekomen zijn. Bernd is een goede chauffeur en heeft ons uit al het water en modder gehaald. Het water gind over de koplampen. Op sommige bruggen die onder water stonden, ben ik eerst uitgestapt en er te voet over heen gegaan, om een plek te zoeken, waar het water niet zo hoog stond en waar niet al te grote gaten waren. Met sandalen en al stond ik op sommige plaatsen tot over mijn knieen in het water. Als ik er doorheen gemoeten had met de auto, dan hadden we waarschijnlijk de nacht in de bush door kunnen brengen! De tour rondom het hele eiland is 130 Km en we hebben hiervoor de hele dag nodig gehad, zonder ergens te stoppen om te eten, want op de hele rit was er een soort van restaurant open waar ze "Vispoulet (soort vis) met knoflook saus" hadden, dus niet een favoriet gerecht voor Bernd. Op het schoolbord stonden nog vele andere gerechten, maar die hadden ze op die dag niet in voorraad.We wilden onderweg nog zwemmen in de Pacifische Oceaan, maar die had niets van pacifisch, maar enorm grote golven. Na ja, dan maar een blik Cola. De rit was een echt avontuur met gaten in de weg zo groot dat er zwarte varkens in lagen die een bad namen. De weg was op het einde zo stijl, dat ik dacht dat onze auto over de kop zou slaan. Nu begrepen we pas, waarom we deze weg van oosten naar westen moesten rijden; we hadden deze helling heel niet op gekund, als we van beneden gekomen waren.......

We starten alweer heel vroeg, want we moeten ervan profiteren dat we in het bezit zijn van een auto. We rijden het allereerste naar de omgeving van de Le Lagon Resort. Er is een 12 holes golfbaan, die er goed verzorgd uit ziet en het hotel ziet er oud uit, maar wel goed onderhouden. Ik ben toch blij dat we niet hier logeren. Bij ons is het al oud genoeg! Gelijk naast het hotel zoeken een paar mensen van hier iets op het strand. Hier zien we dit heel erg lief kind wat beneden op de foto te zien is. Zijn moeder is erg trots op hem en voor de foto moet hij zijn broek aan trekken.
We rijden naar Mele, waar we gisteren ook al waren. We bezoeken daar een andere golfbaan en treffen daar toevallig de manager van ons hotel. We hebben intussen al meerdere gesprekken met hem gevoerd, doordat we in het begin ons beklaagd hebben over onze fare. Hij is erg vriendelijk en is geboren in Nieuw Zeeland, woonde daarna lang in Australie en is hier iets van 5 jaar. Het bevalt hem hier zeer goed. Hij vertelt ons dat de golfbaan 120 leden heeft, waarvan 60 aktieve leden, dus kun je altijd spelen wanneer je wilt. Het is nooit te vol. Hij verwacht een kennis uit Australië, die hem een raad moet geven, hoe hij de greens moet behandelen, zodat ze er beter uitzien. Hier zijn een paar zwarte jonge kerels die zelfs een handycap 2 en 3 hebben. Er heerst hier nergens afstand tussen blanken en zwarten, zover we dit beoordelen kunnen in deze korte tijd.
´s Avonds gaan we eten in de Seven Seas Yachting Club, het restaurant voor Yachties van de hele wereld. Aan het rieten plafond hangt het vol met vlaggen en foto's, zelfs een Spaanse vlag met de koninklijke kroon erin ! Het eten is heel goed, maar je mag niet een blik in Open Air Keuken gooien, want dan heb je gelijk geen honger meer, maar dat is overal zo.....Op de weg terug naar het hotel, leg ik bij de aanlegsteiger van onze ferry, mijn kamera op een betonnen paaltje, want ik wil een foto maken van de volle maan en heb geen statief. Plotseling word ik van het een of ander insekt in een vinger gebeten. Ik haal gelijk een zwarte jongen die ook op de ferry wacht, mee naar het paaltje en laat hem het insekt zien. Hij vertelt dat dit een Milpattes is en de beet is niet dodelijk ( dit wilde ik namelijk per sé weten!), maar zijn zus heeft er maandenlang last van gehad, toen ze door zo´n ding gebeten werd. Ik vraag nog een keer in de receptie van ons hotel, wat ze erover denken en gelijk rent iemand weg om een pijnstiller te halen, want een Milpattes doodt niet maar doet pijn! Allen willen ze de maat van de Milpattes weten. Schijnt wel erg belangrijk te zijn. Ik neem niets in, want ik wil eerst afwachten en het doet tot nu toe absoluut niet veel pijn.

Ben vandaag wakker geworden, dus de beet van de Milpattes was inderdaad niet dodelijk. Enkel en alleen gemeen. We brengen onze gehuurde auto terug en de verhuurder vindt dat we wel erg veel modder op de motorkap hebben. Hij wil waarschijnlijk nog extra geld om de auto te poetsen, maar we leggen hem gelijk uit, dat hij ons beter een 4 wheel drive verhuurd had, want we hadden geluk, dat we hier weer terug aan gekomen zijn. Bovendien is er sowieso maar één weg, dus waar hadden we dan moeten rijden volgens hem ? We hebben het gevoel, dat hij na de regentijd die pas ten einde is, hier nog helemaal niet geweest is en hij heeft er geen idee van, hoe slecht het eruit ziet. Vandaag heb ik een heel interessant artikel in de lokale krant de The Independent gelezen. Diegenen die het in het Engels willen lezen: click hier . Jammer genoeg zijn we het met bijna alles akkoord. Erg voor de mensen hier. Zij zijn het beste op Vanuatu !
We doen vandaag niets, behalve op het strand liggen en ´s middags weer eten in de Yachting Club.

Nog een paar dingen gehaald op de markt bij Joshua en zijn Moeder, aan het strand gelegen en om 1 uur worden we afgehaald door Pacific Travel bij de Ferry ( ze hadden ons echter vergeten, maar Bernd is er heen gelopen, daar ze hun bureau tegenover de Ferry hebben) en ze brengen ons naar het vliegveld. We hebben een fantastische vlucht, daar we de kust van New Caledonia en Brisbane kunnen zien. Bij aankomst nemen we een taxi die ons van de Internationale naar de Nationale Terminal brengt en Bernd rijdt met dezelfde taxi verder naar Kennard's Storage om ons gedeponeerde baggage daar te halen. Om 21.30 uur nemen we het volgende vliegtuig naar Darwin . Deze vlucht duurt 4 lange uren. Dit is ook Pacific Blue Airlines ( now Virgin Blue ) en weer worden we ontzettend vriendlijk behandeld, ondanks ons enorm vele baggage. We krijgen 3 stoelen naast elkaar voor ons beiden. We arriveren pas om 1.30 uur ´s nachts in Darwin en hier is het 1 uur. We nemen de Shuttle Bus naar ons Hotel het SkyCity, want er staan minsten 50 mensen in de rij voor een taxi. Na 10 minuten zijn we al in het Hotel. Prima kamer en direkt in bed.....In mijn bed ligt echter glas, daar blijkbaar een halogeen lamp erboven ontploft is. Receptie gebeld en ze komen onmiddelijk met de sleutel van de kamer ernaast. Dus EINDELIJK naar bed! Het was een lange dag!

Kayak en hobbycat gevaren. ´s Mittags gegeten in het dorp. Het heeft vanaf 14.00 uur geregend en dat ook nog de hele nacht.